Zenjullah Halili
Flori Bruqi po hyn nëpër një shteg të ndritshëm në poezinë
shqipe. Figura e tij në fillim të kësaj poeme na sjell shqetësime të shumta që
lidhen me Tokën, me Nënën, me Gjakun, me Vallen e Shkrepave, me Baladën e Yjve,
me Lotin që ka Ogur, me Zërin me Frushullimën e Krahëve, me Akuarelin e
Diellit, me Lumin e Bardhë. Secili varg vendoset në patosin e Kësaj Luleje.
Secila poezi ka gjethin e Vet, Dritën,
shqetësimin dhe besimin, andejza, matanë errësirës pra ai këto frymëzime i zë
nga jeta, sepse e nxit Bardhësia e katër vargjeve, figura e saj, shpirti
shqetësues, Fjala. E fton të hyjë nëpër thellësitë e viteve, deri te kjo Kohë,
deri te krahërorët masivë, deri te Deti Tekanjoz nganjëherë. Ai sfidon Amësinë
Njomëzake të Teutës, fashaton plagët me fjalët figura dhe rend andej nga Përrenjtë
e Ëndrrave për të shtypur lehtë e me ndjeshmëri Butonët e Dritës, për të fituar
Bardhësitë e për të kërkuar shëmbëllimin me Hermesin, por atje janë qentë, jo
larg, e a do ta shqyejnë si Akteonin e Penteun e a do ta martirizojnë si
Ismetin, Agimin, Mujën e Salihun. Me tutje jep Figurë për kohën që me nxitje të
Eridës, perëndeshës së Grindjes, u bë një luftë e gjatë në muret e Trojës
Drapri i Sinagogës ëshstë edhe këtu në baladën e Floriut, që është e yjve, e
shkrepave, e bulëzave, e syrit të mprehtë, e zërit të ëmbël, të cilit Hiçi i
vjen përballë mu para viteve të liga.
Por, poeti në këtë hije të çastit vëren Dritën, një xixëllonjë që lufton me
errësirrën, së cilës do t’ia shohë sytë, sepse aty është puthja, aty pasioni i
erës, simbol i bukur i një përqafimi jetësor aty pasioni mëtues për Fjalën, që
është njëra nga vjershat më të realizuara artistikisht. Në ishullzën më të
madhe të detit figurative të Floriut është edhe Nëna si Baladë, si Qëndresë e
si Ëndërr Ilire, Lumi i Bardhë e ndonjë poezi tjetër, janë kthim imagjinativ i
poetit nga njomësia e Euridikës, pra, Vendlindjes.
25 janar 1995
